‎Terror in the Streets (1970)

‎Terror in the Streets (1970 / Michio Yamamoto)
(Japan)

ในหัวของยูริมันจะมีแต่คำว่า “อะไรกัน / ทำไมกัน / นี่มันเกิดอะไรขึ้น” เต็มไปหมด

เริ่มจากเธอโดนไล่ออก กลับมาคนดูแลห้องพักบอก “หนูต้องหาที่อยู่ใหม่ละนะ เพราะมีคนจะมาเช่าโดยให้ราคาเป็นสองเท่าแถมหนูก็ยังค้างค่าเช่าอยู่เลย” เธอไปสมัครงานแล้วมีแววว่าจะได้งานแน่นอนจากหนุ่มวงในคนหนึ่ง ดีใจไปซื้อกระเป๋าถือใบใหม่ กลับห้องมาพบว่าห้องโดนขโมยขึ้น สมุดธนาคารที่เงินอยู่สองแสนกว่าหายไป นอนเศร้า วันถัดไปจดหมายจากบริษัทที่ไปสมัครงานมา ระบุเธอไม่ได้งาน เธอเซ็งเดินไปร้านกาแฟ สั่งเมนูที่ถูก แต่ปรากฏว่ากระเป๋าเงินที่ใส่ไว้ในกระเป๋าถือไม่อยู่ สิ่งเดียวที่เธอทำได้ก็คือ มอบกระเป๋าใบใหม่นี้ให้พนักงานไปเป็นค่าเมนูที่สั่งไว้ เธอเดินเคว้งอับจนหนทางเลยไปสมัครเป็นสาวบาร์นั่งดริ้งทั้งที่ไม่เหมาะกับตัวเอง แล้วก็โดนลูกค้าจ้องจะลวนลามลากเข้าไป ก่อนจะดีดตัวออกมา แต่ลูกค้าก็พบว่ากระเป๋าเงินหายไป ลูกค้าสงสัยเธอที่ทำตัวมีพิรุธ เธอบอกไม่ได้เอาไปก่อนจะลุกขึ้นแล้วกระเป๋าเงินลูกค้าล่วงลงมา มันเกิดอะไรขึ้น เธอโดนไล่ออกในทันทีแม้ลูกค้าจะไม่เอาความเพราะเงินอยู่ครบ
ระหว่างทางเดินกลับบ้าน ก็คิดฆ่าตัวตายที่ทางรถไฟ แต่ใจไม่กล้าพอ หนุ่มคนหนึ่งผ่านมาอาสาพาไปดินเนอร์พร้อมเหล้า เธอกลับบ้านมาโดยมีชายหนุ่มตื้อจะไปส่งห้อง แล้วเธอก็พลาดที่ชายหนุ่มหลุดเข้ามาในห้องเธอไล่ยังไงก็ไม่ไป ก่อนที่ชายคนนั้นจะควักทะเบียนสมรสออกมามีชื่อเขาและเธอพร้อมตราประทับเรียบร้อยว่าเขาและเธอคือสามีภรรยากัน เธอจนมุมทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้เขาตักตวงความสุขในร่างกายเธอ เช้าวันถัดมา เธอตื่นมางัวเงีย เห็นเท้าชายคนนั้นนอนอยู่ เธอเปิดผ้าขึ้นมาพบว่า เขาถูกฆ่าตาย !!! เธอไม่รอช้าแล้วไม่กล้าบอกใครได้แต่วิ่งออกจากหอพักไป เจ้าของหอเดินขึ้นไปดูแล้วกรี้ดลั่น ซักพักตำรวจลง แล้ว ยูริ ก็กลายเป็นผู้ต้องสงสัยที่โดนออกหมายจับบนข่าวในทีวีไป … ก่อนจะตามมาอีกหลายเหตุการณ์ที่ชวนให้ยูริได้แต่สงสัยว่า “นี่มันเรื่องอะไรกัน / นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ยยยยยยย”

แม้ช่วงกลางเรื่องจะค่อยคลายปมทีละนิดๆ ที่จะพบว่า มันไม่ใช่เรื่องพิศวงเหนือจริงแต่อย่างใดกับเหตุการณ์ที่ไร้คำตอบที่ยูริได้พบมาเจอด้วยตัวเองแบบนั้น ในทางหนึ่งก็เสียดายมนต์เสน่ห์ความพิศวงเรื่องห่าเหวที่เกิดขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแบบนี้ แต่ในทางหนึ่งความชัดเจนมันก็ทำให้เรื่องราวเดินหน้าไปยังจุดอย่างมีคำตอบที่ทุกชัดเจนจนได้ในที่สุด รู้สึกเหวอนิดนึงเพราะมันพาคำตอบนี้ไปได้สุดจริงๆ